مادرِ خطّ‌هایِ مصوِت‌نويسِ جهانِ امروز خطِ‌ّ يوناني است که راهِ مصوِت‌نويسي را به رویِ جهانيان گشود. رُميان مدتِ کوتاهی پس از يونانيان با سرمشق گرفتن از ايشان الف‌بایِ رُميايي (لاتين) را به وجود آوردند که کاربُردش جهان‌گير است.

خطِ‌ّ ميخي‌یِ فارسي‌یِ باستان خطّی است که به چند صورتِ کتيبه و لوحِ گِلي و مُهر در ايران و ترکيه و مصر يافت شده است؛ اين خطّ در حدودِ نيمه‌هایِ سده‌یِ ششمِ پيش‌ازميلاد به دستورِ داريوشِ بزرگ برایِ ثبتِ پیام‌‌هایِ او بر کتيبه‌هایِ کاخ‌ها، مانندِ تخت‌جمشيد، و بر سینه‌یِ کوه‌ها، مانندِ کتيبه‌یِ بيستون، ابداع شد.

در آغازِ پِيدايشِ خطّ خواندن و نوشتن در انحصارِ کاهنان و دبيران بود. اينان که برایِ اين کارِ تخصصي آموزشِ ويژه می‌ديدند، شيوه‌هایِ پيچيده‌یِ نگارشي را ترجيح می‌دادند، زيرا دوامِ انحصارِ حرفه‌يي‌ی‌شان در گروِ سختي‌یِ آموزش بود.

در سراسرِ اين كره‌‌یِ خاكي، و نيز تمامي‌‌یِ جهانِ افلاكي، همه، هرچه و هركه هرجا هست، يک‌سره دارند نشانه می‌پراكنند و علامت می‌دهند، با رنگ و شكل و بو و جنبش و صدا و گرمایِ تن و امواج و پرتوهایِ گوناگون و هر وسيله‌‌یِ ديگری كه دارند.